۷ قلم آرایش!
ممکنه برای شما هم پیش اومده باشه که از خودتون بپرسید معنای “۷ قلم آرایش کردن” یعنی چه؟! بعضیها میگویند این اصطلاح برای افرادی بکار می رود که خیلی آرایش کرده باشد یا آرایشش غلیظ باشد. اما این اصطلاح از کجا می آید؟!
آرایش زنان در ایران باستان ۷ خط یا ۷ رج بوده است و به زمان فرانک، مادر فریدون (دوران مادرسالاری) بازمیگردد.
این اقلام شامل:
سرخاب
سرخاب یا گلگونه، گَردی سرخ‌فام و یکی از هفت قلمِ آرایش سنتی در ایران است که از گیاهی وحشی با نام سرخاب کولی گرفته میشود. در گذشته از سرخاب برای سرخ کردن گونه و لب بجای ماتیک و رژلب امروزی استفاده میشد. همچنین به دلیل اثرات ضد التهاب، به عنوان داروی سنتی جوش‌زدا نیز به کار می‌رفت.
سفیدآب
سفیدآب از چربی حیوانات (عموما مغز استخوان)و روی یا نقره تولید میشود که عموما برای سفید سازی پوست و لایه برداری و همچنین ضدعفونی کردن پوست کاربرد دارد. در زمان قدیم از این ماده برای آرایش پوست صورت و بدن به جای کرم پودر امروزی استفاده میشد.
سرمه
این ماده از ترکیب دوده و دیگر مواد تهیه می شود که آنرا به چشم می‌کشند. سرمه بجای ریمل و خط چشم امروزی، برای تیره‌تر کردن رنگ پلکها به کار می‌رفت.
حنا
حنا به عنوان ماده‌ای آرایشی در دوران باستان برای رنگ آمیزی پوست، مو و ناخنها بجای رنگ مو و لاک ناخن امروزی و همچنین رنگرزی پارچه هایی از جمله ابریشم، پشم و چرم استفاده میشد.
وسمه
وسمه، ماده ای سیاه رنگ است که آنرا از گیاهی به همین نام با گلهایی زرد به دست می آورند و مانند حنا، یکی از قدیمی ترین روشهای آرایش مو و ابرو است. زنان در دوران باستان از این ماده برای پرپشت تر نشان دادن ابروها و گاهی برای قرینه ساختن چشمها استفاده می کردند.
زرک
زرک یا زرگ، گرد طلایی رنگی بود که به صورت یا مو می مالیدند.
خال
برای زیبا کردن صورت و قرار دادن کنار لب استفاده می کردند تا مردان را به خال لب گرفتار کنند!
البته میدانید که این اقلام برای گذشته است. امروزه دیگر ۱۰۰ قلم آرایش داریم!